De Mazda MX-5 past Berry van Elk als een maatkostuum

De naam Van Elk is onlosmakelijk verbonden aan de Supercar Challenge. Al ruim twintig jaar is de familie uit Breda verantwoordelijk voor alle zaken rondom de populaire raceserie. Van organisatie tot het ontvangen van de teams en gasten tijdens de raceweekenden. Berry van Elk draagt hieraan ook zijn steentje bij en weet, naast zijn drukke werkzaamheden in zijn bedrijf, tijd te vinden om ook zelf achter het stuur te kruipen van een Mazda MX-5.

Wat tegenwoordig V-Max Racing Management is, begon twee decennia geleden met de Supercar Cup. “Mijn vader reed voor de hobby met een Lotus Esprit die hij kocht toen ik dertien jaar oud was en begon niet lang daarna met het organiseren van races”, vertelt Berry over de begintijd. “We hadden een busje met een tentje ervoor en een paar stoelen voor onze gasten. Heel wat anders dan wat we tegenwoordig hebben staan. Als kind was ik er elke wedstrijd bij.”

Al snel begon het bij Berry ook te kriebelen om in een racewagen plaats te nemen en op zijn veertiende werd hij door zijn vader meegenomen naar een afgelegen terrein om te leren rijden en te schakelen. “Toen ik vijftien was mocht ik de cursus doen. Ik had hiervoor een Opel Ascona die dezelfde kleur had als de Lotus van mijn vader”, blikt van Elk terug. “En daar reed ik ook mijn eerste schade. Tijdens een remtest op de parkeerplaats van het circuit reed ik volgas tegen een geparkeerde Lancer Evo. Ik heb overigens nooit wat van de eigenaar gehoord, waarschijnlijk omdat hij diezelfde middag z’n hele zijkant er af reed bij een crash.”

Met de licentie in de pocket moest er natuurlijk ook daadwerkelijk geracet gaan worden. In zijn eerste seizoen in de Dutch Supercar Challenge deelde van Elk een BMW Compact met Henk Albronda, destijds uitgever van het inmiddels ter ziele gegane tijdschrift Supercars Magazine. Hierna werd een lichtblauwe Mini Cooper S opgebouwd, waar Berry vijf seizoenen mee reed. “Dat ding was echt supersnel. En de mensen vonden het wel lachen zo’n lange gast in dat kleine autootje. Ik heb met de Mini veel ervaring opgedaan en heel veel plezier gehad.”

Na het Mini-tijdperk kwam er een Mosler MT900 GT3 die begin 2011 tot de grond toe afbrandde op Hockenheim. “Ik kreeg van teamgenoot Nol Köhler een telefoontje. Het enige wat hij zei was: Sorry Berry, de wagen is afgefikt. Dat was best even schrikken zo aan het begin van het seizoen. Later bleek dat de koelvloeistof die we gebruikten mega brandbaar was, waardoor het blussen heel moeilijk ging. Die vloeistof was door een lek op het uitlaatspruitstuk terecht gekomen. Het chassis, of wat er van over was, hangt overigens nu in een restaurant.” 

Van Elk ging echter niet bij de pakken neer zitten en schafte eenzelfde type Mosler aan waar hij een aantal jaren mee reed tot de betrouwbaarheid steeds meer te wensen overliet. Berry: “De wagen ging steeds vaker kapot en dat hakte elke keer best wel een hap uit het budget dat ook niet oneindig was. We hebben de wagen nog staan en gaan hem binnenkort weer opknappen. Dan zetten we ‘m in een glazen kast, want ik heb er mooie herinneringen aan.”

Ondanks zijn twee meter en twee centimeter kocht Berry van Elk hierna een Praga R4S waar hij met zijn lengte eigenlijk helemaal niet in paste. “Door mijn lengte kreeg ik na een tijdje rijden rugpijn en was daardoor ook best wel bang om een zwaar ongeval te krijgen. De wagen was echter ook een ontwikkelauto, waar veel aan kapot ging. Van de Hayabusa V8 motor draaiden we er zes op een hoop, dat was geen succes. Later hebben we deze omgeruild voor twee lichtere R1’s en dat was de beste auto waar ik ooit mee heb gereden.”

Na de komst van twee kinderen werd de inmiddels 36-jarige Van Elk iets minder fanatiek. “Mijn vriendin Dominique en mijn zoon James en dochter Indy eisen ook de nodige tijd en daarnaast heb ik een bedrijf, BlueBerry met achttien werknemers.” Al op jonge leeftijd startte Berry van Elk dit eigen bedrijf op dat allemaal vanuit een zolderkamer van zijn ouderlijk huis begon. “Toen we op een gegeven moment elke dag met drie man aan de keukentafel zaten vond mijn moeder het wel mooi geweest. We aten continu de koelkast leeg volgens haar en zo heb ik samen met mijn vader het pand betrokken waar we nu nog steeds zitten. Ik op de bovenverdieping met BlueBerry en Maglr, V-Max op de begane grond. We zijn gespecialiseerd in interactieve content, we bouwen zeg maar alles wat in een browser weergegeven kan worden.”

BlueBerry is, hoe kan het ook anders, nauw verbonden met V-Max Racing Management. Berry: “V-Max wordt gerund door mijn vader Dick en Renata Aartsen. Mijn zus Esra, die overigens zelf ook nog heeft geracet, doet de financiële administratie. Ik lever alles wat nodig is voor promotie en de activiteiten op internet en social media, waarvoor we een heel team van mensen hebben die het vullen en actueel houden. Tijdens de raceweekenden zijn we altijd allemaal aanwezig, ook mijn moeder, en heeft ieder van ons een aandeel in de organisatie. We zijn een echte racefamilie.”

Ondanks alle drukke werkzaamheden weet Berry van Elk genoeg tijd vrij te maken om zich te meten met zijn concurrenten én zijn vader Dick in de Mazda MX-5 Cup, waar hij toch op een andere manier moest rijden dan hij gewend was. “De Mazda is een superleuke wagen, maar ik moest echt leren rustig te rijden, niet teveel pushen en douwen. De wagen lijkt qua rijden een beetje op de Praga waar je ook heel secuur mee moest rijden. Het verschil met de wagens die ik in de Supercars Challenge heb gereden is dat de Mazda wat minder vermogen heeft. Maar dat maakt het beslist niet minder leuk, want de MX-5 gaat serieus hard en heeft enorm veel grip. Je moet er gewoon anders mee omgaan.” 

Waarop Van Elk vervolgt: “Het is voor mij ook nieuw dat ik met een datarecorder rij. Vroeger zag ik allemaal lampjes op het dashboard flikkeren en daar anticipeerde je op. Nu kunnen we de data uitlezen en leer ik veel bij.” Zijn lengte is niet echt een issue volgens Berry: “Ik vind het alleen jammer dat ik niet met iemand anders samen een raceauto kan rijden, tenzij diegene ook erg lang is. Je moet dan teveel verbouwen. Maar in de Mazda MX-5 Cup rij je alleen, dus dat probleem speelt nu niet. Een keer was mijn lengte overigens wel een dingetje. Toen kwam ik met mijn lange armen een beetje in de knel bij het insturen, dat was even schrikken. Dit hebben we toen maar iets aangepast zodat dit niet meer kan gebeuren.”

Over de toekomst van de Mazda MX-5 Cup maakt Berry van Elk zich totaal geen zorgen, integendeel zelfs. “We hebben dit jaar een vol veld en iedereen is razend enthousiast over de klasse. De rijders hebben het goed naar hun zin en er zijn een paar serieuze belangstellenden om volgend jaar ook in te stappen. In de cup kan iedereen terecht, of je nu net begint of al veel race-ervaring hebt.”